Zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen
hoe deze eeuwen die u prijzen zou, zullen als futiele barcodes oplichten,
hoor het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde
in duizenden millennia van absolute stilte,
dof stof dat ploft in stof.
En gij, Verworpen Bloem, opschietend
temidden mijn neerzijgende rot,
voel mijn zuren vallen in het hart
van uw vergeefse groei. Metamorfe armen
breken af, brandhout wordt naar mij
genoemd, tot een in geplukte ikjes
versmachtende onmondigheid
ben ik verworden, walmend in asgrauw
wappert mijn bengelende
bundelblad.
Maar o
U,
men gebruike
een waaier van uitgerafeld en
opnieuw gesponnen
verlangen naar
verlangen naar
de schim van de Schone van Li
om de luchten te wegen
vooraleer men er
U in aan
durft te brengen
(zo wuift althans mij toe op dit moment
de levende les van uw blanke lendenen
in het ongenadige oog dat ik op uw
verwijlen daar gevestigd hou).
door NKdeE
tekstbron: Hemelnetlyriek 2.0
Stuur uw bijdragen (enkel tekst aub, geen prentjes) voor de WEEKBLADEN naar weekbladen@radioklebnikov.be
Ontdek onze CD-collectie
op BANDCAMP!
