Het is een levensgrote afstand die nooit of te nimmer te overbruggen lijkt. Je moet je doelen gaan beperken. Enkel nog wat ècht nodig is om het gevoel te hebben dat je er wat van aan het maken bent. Wat dan met al die triggers? Wat met alle hulpmiddelen die je niet begrijpt, van de basis af? Wat met je reserves, je kritische instelling? Wat met het gebaar dat je niet schijnt te kunnen controleren? Wat met alle tegenstrijdigheden die je geest verlammen maar je zenuwen opspannen tot de allerhoogste toon, voor ze springen als afgeragde snaren van een slecht instrument? Er lijkt wel veel actie noodzakelijk om de algehele achteruitgang tegen te houden. En daar verstar je helemaal van. Je blokkeert en staart enkel nog voor je uit. Sprakeloos, incompetent, dwars, onbegrijpend… Onbegrip opwekkend, alsof het er allemaal veel toe doet.
Tb. 27-28 maart 2020
door Tom Bessemans
tekstbron: n.v.t.
Geregistreerde lezing(en) van deze tekst:
Wow & Flutter #19 - Het is een levensgrote afstand
Stuur uw bijdragen (enkel tekst aub, geen prentjes) voor de WEEKBLADEN naar weekbladen@radioklebnikov.be
Ontdek onze CD-collectie
op BANDCAMP!
