Vers

Aan P.B. Baeyens

Heel licht is het geluk: niet saam te dringen. Een woord
is nooit zo licht als ‘t wel behoort;
vleugels die wijd opengespreid zijn, trillen in de lucht,
maar afstandloos van de huizen,
waaieren open, in breder vlucht
en verdwijnen zonder spoor. Maar het geluk blijft daar
aanwezig, al is geen spoor ook merkbaar.
Geluk is als water niet in je hand te nemen
dat heel even zou lopen in die droge hand
en ze maken tot een wonderfrisse kuil,
en eveneens niet te vatten als de lippen van de vrouw
die neerstrijken, veren van je-weet-niet-waar, op je oogleden, –
als kind heb ik me vaak amechtig gelopen, om de veren de lucht in te sturen. –
Het is nergens te plaatsen, maar het wezen van de dingen zelf.
Een leeuwerik, hij is wel ergens,
wat hij echter is, heel wezenlik: de metallieke druppels
vallen nergens.
En toch lijkt alles als bevrucht
door dit ontastbaar coïtus in de lucht.

Dat deel van het dak waar de zon op ligt,
rijst herdoopt en gelukkig in het licht;
dat waar echter de schaduw rust niet minder.
Nergens saamgedrongen, niet waar de zon is, niet waar de schaduw.
Je kunt niet naar een huis gaan om er geluk te vergaren,
je moet het geluk voelen als een bad;
je bent zelf een deel van het geluk
en door de andere delen gaat je loop, als door jou de andere delen,
om deze beweging juist niet vatbaar of niet te meten:
de vonk van een kortsluiting, nog overtroffen.

Junie 1917

door Paul van Ostaijen

tekstbron: DBNL
opgenomen in WEEKBLADEN #44 - trisonore astrolabe

Stuur uw bijdragen (enkel tekst aub, geen prentjes) voor de WEEKBLADEN naar weekbladen@radioklebnikov.be