Zo de stenen vechten konden om het laatste woord, het kwaadste zwaard, vechtend met versteende stonden in een nimmer weerkerend fenomeen van totale integrale stilstand. Onwil wil niet veel verhelpen aan het ontbreken van enig perspectief. Hier en daar zie je een nieuwe soort ontkiemen, waar de dood aan de dans ontspringt, omringd door levende fantasieën, de wanen die door je dag waden, in je diepste hart van duizend smachten, lege nachten en helderste verlangens in de duistere krochten van je eigen mens-dier zijn.
door Tom Bessemans
tekstbron:
Geregistreerde lezing(en) van deze tekst:
W&F#48 - Zo de stenen vechten konden
Stuur uw bijdragen (enkel tekst aub, geen prentjes) voor de WEEKBLADEN naar weekbladen@radioklebnikov.be
Ontdek onze CD-collectie
op BANDCAMP!
