که بغض

تکه هایم با تمام رنجی که در رگ‌هایشان بود، غذای درختان رهگذری شدند که خسته بودند و هیچ پرنده ایی تا بحال

در آغوششان نگرفته بود .

تکه هایم خوشحال بودند دیگر از درد صدایشان گوش جنگل را کر نمی کرد، آنها غذای درختانی شدند که در فصلی سرد فراموش شده بودند .

من در جان درختان روییدم ،لمسشان کردم و جوانه زدم به تن شاخه هایشان .

دستهایم شاخه های سبزی شده بودند که پرندگان را در آغوش می گرفتند و انگشتانم آشیانه امنی که خوابشان را آشفته

نمی ساخت.

روزها، ماهها، سالها گذشت …

درختانی که تکه هایم به روحشان جان بخشیدند

دیگر آنقدر بزرگ شده بودند که روزی چند بار در آنها گم می شدم.

باید می رفتم، دلم پرواز می خواست .

یک روز صبح که هرگز فراموشم نمی شود

با صدای گریه و شیون از خواب پریدم.

برای اولین بار بود صدایی این چنین تلخ را می شنیدم ترسیده بودم

فکر می کردم دوباره قرار است

تکه تکه شوم .

اما صدا، صدای گریه درخت بود

از درد به خود می پیچید

و جان من را هم آشفته می کرد .

او‌ عزادار شده بود!!

عزادار پرنده ایی که که بر شاخه اش جان داده بود قبل از آنکه بتواند

جوجه هایش را برای بار آخر ببینید

و غذایی در دهانشان بگذارد.

تحمل صدای شیون درخت را نداشتم مرا به یاد روزی می انداخت که تکه تکه ام کردند.

اشک‌هایش را پاک می کردم

چشمانش را می بوسیدم

و به او‌ می گفتم: ناراحت نباش

پرنده ایی که آنقدر دلش را برده ایی که بر شاخه ات آشیان کرده و جوجه هایش را به تو سپرده هرگز نمی میرد.

زمان رفتنم فرا رسیده بود، پیشانی درخت را بوسیدم تمام تکه هایم را صدا زدم

باید می رفتم به سفری دیگر و در جسم پرنده ایی که جان نداشت صبح را سلام

door Saye Sohrabi
vertaald door Saye Sohrabi