de maan wentelt zich vol
in het licht van de zot
die het ros opstookt onder
die grotten vingert tot het gorgelt
die aardlippen likt tot ze wolkt
en de aarde raast ze raast
hitsig en heet raast ze
barst in de kop van het golvende rot
scheur in de bol van het spugende zaad
snee in het hart van het rillende kwaad
slok in het diepst van de donkere zee
vonk op de heetst van het vurige ijzer
zweer op het zerpst van de walmende haat
raast ze raast ze ze raast
en de stem is de stem van god
en de stem wil weg uit de holte
weg uit dit kot van de loeiende stilte
de stem wil met klankorkanen
nog eenmaal
riviermonden doen tongtrillen
de berglongen legen
de ruimte befluimen
de sterren doen huilen
want het codewoord mens is kapot
zijn letters zijn riet in de schrokgrot
witheet van nijd naar betekenis
brandend van lust naar een zin
ze krast de betonkorsten open
verplettert de steden en breekt alle dijken
en het zwart van hun drijvende lijken
is het zwart van het stof op de maan
stof dat de ruimte doet niezen
stof in het licht van de zot
die het ros opstookt onder
en ze is weer genezen
en ze stinkt weer zalig naar god.
door NKdeE
tekstbron: ViLT 2020
opgenomen in WEEKBLADEN #52 - hardleerse tongen
Stuur uw bijdragen (enkel tekst aub, geen prentjes) voor de WEEKBLADEN naar weekbladen@radioklebnikov.be
Ontdek onze CD-collectie
op BANDCAMP!
